BLOG

Elke dag wandel ik met de hond langs de eiken van de Schothorsterlaan. Groots en majestueus kijken ze op me neer. Dikke gerimpelde stammen. Takken bijna net zo lang als de Schothorsterlaan breed is.

Ik groet de eiken. Ik denk dat ze me inmiddels wel herkennen. Soms fantaseer ik dat ze het over me hebben: “kijk, daar heb je die meneer met de honden weer. Kan hij ze niet afleren tegen onze stam te pissen?”

Geconcentreerd volgt ze de noten van de partituur. Net als de violiste en pianiste is ze in het zwart gekleed. Op het programma staan werken van Prokofjef en Ravel, maar het lukt me niet om m'n aandacht bij de muziek te houden. Het is haar opvallende afwezige aanwezigheid die m'n aandacht trekt. Ik leef met haar mee. Wat gaat er in haar hoofd om? Is ze bang te laat, of juist te vroeg, een pagina om te slaan, ondanks het knikje dat de pianiste elke keer geeft. Twee bladzijden van de partituur lijken aan elkaar te blijven plakken!