Onno Weggemans

Hoe ziet het cultuurbezoek na corona eruit? Het onderwerp kwam op CultuurPers de afgelopen maanden regelmatig aan bod. Zelf schreef ik er ook twee persoonlijke bijdragen over. Nu de culturele instellingen bijna hun deuren weer openen, maakt de blik in de glazen bol plaats voor een kijk op de realiteit. In mijn artikel over ‘de belofte van de lege zaal’ noteerde ik een aarzeling om de vriendenpas van het filmhuis te verlengen. Die aarzeling is een definitief afscheid geworden. In het filmhuis heb ik niets meer te zoeken. Arthouse films kijk ik goedkoper en comfortabeler thuis via Netflix, NPO-plus, Picl, Pathé-thuis, Cinemember etc. bekijken. Hieraan toegevoegd: ik ben een solitaire filmkijker. Bezoek aan een filmhuis is vaak ook een sociale activiteit. Bijkletsen onder de voorfilmpjes, na afloop met een drankje de film of nog meer lief en leed bespreken. Mijn advies aan de filmhuizen zou dan ook zijn veel meer aandacht te besteden aan dit sociale aspect. Eerste drankje gratis Een leuk voorbeeld hiervan...

Nu de pandemie op zijn laatste pootjes loopt is ook de hondentraining weer begonnen. Voor alle ellende begon had onze jonge schapendoes Perro met veel succes de gehoorzaamheidscursus afgerond. Hij loopt keurig mee aan de lijn (behalve als er iets te snuffen valt), gaat op bevel zitten (als hij een koekje krijgt) en stopt keurig (meer…)...

Een oom van mij - laat ik hem oom Jan noemen - is uit de Nederlandse drukte naar een Frans dorpje gevlucht. Ik ben er nog nooit op bezoek geweest, maar in de verbeelding is het een reisje van niks. Ik zie lege straatjes voor me, een stoffig dorpspleintje, senioren die petanque spelen. Ik geef onmiddellijk toe: mijn verbeelding is wel eens origineler geweest. Dit lijkt verdacht veel op een cliché. Overigens is petanque niets voor oom Jan. Het liefst liep hij nog als een kleine jongen achter een voetbal aan. Als zijn knieën het maar zouden toelaten. (meer…)...

Het verbaast me hoeveel moeite het me kost een stukje over Cu te schrijven. Hij was dertien jaar lang onze vrolijke en stabiele huisgenoot. Een verrijking van ons bestaan. Een paar maanden geleden hebben we afscheid van hem moeten nemen. Nu speelt hij met de andere dode schapendoezen aan het einde van de regenboog. Mijn vrouw en ik doen ons best de herinnering aan hem levend te houden. We noemen regelmatig zijn naam en zeggen wat voor leuke hond het was. (meer…)...

Elke schrijver droomt ervan om vertaald te worden. In het Engels (wereldtaal), Chinees (grote afzetmarkt) of desnoods in het IJslands (altijd al op vakantie naartoe willen gaan). Soms is het nodig die droom een handje te helpen. Zeker als je een totaal onbekende schrijver bent die slechts een paar met de hand gedrukte bundeltjes in kleine oplage heeft uitgegeven. Bij een uitgeverij gevestigd in Houwerzijl (vlek in Noordwest-Groningen). Bundeltjes die alleen door het plaatselijke sufferdje zijn opgemerkt en gerecenseerd. (meer…)...

Ik herlees De twaalfjarige bruiloft, een kort verhaal van Meave Brennan. Achter haar eenvoudige zinnen gaat een claustrofobische wereld schuil. De personages stikken bijna in hun angst, eenzaamheid en onderdrukte woede. Als lezer voel ik me een goudvis in een kom met te weinig water. Het leven van de schrijfster is een speelfilm waard. Ze wordt geboren in 1917 en groeit op in een voorstadje van Dublin, als dochter van katholieke ouders die strijden voor Ierse onafhankelijkheid. (meer…)...

Onlangs overleed een goede vriend. We ontmoetten elkaar lang geleden bij de uitreiking van de Priemprijs voor korte verhalen, een initiatief van de Amersfoortse uitgever Nico Denhoorn. Mijn vriend won; ik kreeg een aanmoedigingsprijs. Na afloop trad Maarten van Rozendaal op. (meer…)...

Ik drink koffie met een violiste. Zij vertelt me over het gevecht met de viool waarop ze speelt. Ze kreeg het instrument van een sponsor na haar afstuderen. De viool past niet bij haar karakter. De violiste is niet iemand die graag op de voorgrond treedt. Ze speelt graag voor publiek maar hoeft niet in de schijnwerpers te staan. (meer…)...