Elke dag wandel ik met de hond langs de eiken van de Schothorsterlaan. Groots en majestueus kijken ze op me neer. Dikke gerimpelde stammen. Takken bijna net zo lang als de Schothorsterlaan breed is.
Ik groet de eiken. Ik denk dat ze me inmiddels wel herkennen. Soms fantaseer ik dat ze het over me hebben: “kijk, daar heb je die meneer met de honden weer. Kan hij ze niet afleren tegen onze stam te pissen?”
Wetenschappers hebben ontdekt dat bomen onderling communiceren. Het zijn sociale entiteiten die elkaar helpen. Als een eik bijvoorbeeld honger heeft, voeden de andere bomen via hun wortelstelsel hem bij. Zoals alles wat leeft met elkaar verbonden is. We delen dezelfde bron: het leven.
Onlangs was een van de eiken ziek. Een voor een werden zijn takken verwijderd. Een enorm gekarteld geval zaagde de stam doormidden.
Een man in een overall vertelde me dat de ziekte besmettelijk was. Genezing was niet meer mogelijk. De eik werd opgeofferd om de andere bomen te redden.
’s Nachts hoorde ik door het open raam geweeklaag, een geluid dat door merg en been ging. Toen ik de volgende ochtend de hond uitliet, wandelde ik langs een open plek. De andere eiken stonden er verslagen bij.
